Mijn week in foto’s 7.

4 Dagen te laat maar niet getreurd. Deze meid zal je niet teleurstellen met haar wekelijkse levens updates, die ik mijn week in foto’s noem. Foto’s die ik maak met mijn telefoon en vervolgens deel met het wereldwijde web, om mijn stalkers een handje te helpen en ook om jullie een kijkje te laten nemen in mijn leven. Ik noem het mijn digitale dagboek, hoe jij het noemt weet ik niet, maar ik noem het zo. Dus… lees je even mee?

De afgelopen week kan ik heel makkelijk verdelen in een aantal categorieën, hierbij dan ook mijn inleiding:

1. werken
2. selfies maken
3. tijd spenderen met mijn familie
4. foto’s maken van Ygor
5. tijd spenderen met vrienden
6. overige

Voor de meeste punten is er eigenlijk niet echt uitleg nodig, denk ik zo. Ik heb net zoals afgelopen week ook deze week veel gewerkt. Na werk was het uiteraard weer tijd voor de wekelijkse, nee maak er dagelijkse fotoshoot sessies van Ygor. Welke uiteraard wordt afgesloten met tijd spenderen met mijn familie.

Mijn jongste zusje was dinsdag jarig en is 10 jaar geworden, damn tijd vliegt. Natuurlijk moest dit gevierd worden met taart. Helaas was mijn cadeautje voor haar vertraagd door de sneeuw. Wel raar, we zijn inmiddels 1 week verder en het cadeautje is nog steeds nergens te bekennen… en dit keer had ik het op tijd besteld. Ben ik the worst sister ever?

Dinsdag heb ik mijn nageltjes laten doen bij mijn vriendinnetje. Zo blij dat ik gewoon creatieve en geweldige vrienden heb die dit kunnen. Blessed, no time to be stressed.

Gestresst zijn was sowieso weinig tijd voor want mijn werkweek verliep vrij relaxed. Ik had zelfs de tijd om zelf een keer in de stoel te gaan zitten. Ik wilde eerst schrijven: ‘ik had zelfs een gaatje tussen door om mijn gaatje te laten vullen.’ Maar begrijp dat dit verkeerd kan klinken, aangezien ik nooit gaatjes heb in mijn tanden en kiezen. Jezus waarom ben ik zo grappig. Zoveel lol, heb geen tijd voor verdriet, dacht ik.

Maar nope, bam, daar kwam de sadness weer die ik een tijdje niet had gevoeld. Misschien had ik het verdrongen, weggestopt, ontweken of overheen geluld. Maar toen ik dit weekend alleen overbleef met mijn gedachtes, begon mijn verdriet en eenzaamheid op te komen, die ik uiteraard probeerde te verdringen met een intensieve schoonmaak beurt.

Wat het fijne aan verdriet is, is dat het creëren wel vanzelf lijkt te komen. Dan is er opeens geen creativiteitsblokkade of een schrijversblok, nee dan vloeit het. Althans, bij mij dan. Zo vloeide er dan ook een zelfportretje uit mijn handje en had ik zo weer een challenge voor mezelf behaald. Want door dat ene zelfportret heb ik weer het potlood en de stift opgeraapt en weer getekend.

Gelukkig duurde mijn zelfmedelijden maar een weekend. Dat weekend, zaterdag, kwam Demy langs om weer wat blijdschap te brengen. De plannen waren om te gaan schaatsen, maar omdat we bang waren om door het ijs te zakken, want ja je meiden hebben wel wat aardige prime beef aan die beentjes hangen (alhoewel die van Demy meer afgetraind zijn, maar dat terzijde). Wij besloten om het grote risico van verdrinking, natte sokken en volledige afgang niet te nemen. Daarvoor namen we liever het risico om onze ledematen te breken en naast het vijvertje op de gladde stoep te schaatsen. Dit hebben wij dan ook 2 minuten volgehouden, voordat we weer onze weg naar huis vervolgde.

Thuis hebben wij muziek geluisterd, getekend, gekletst en een heerlijk meiden weekend gehouden waarin mijn emoties omhoog kwamen, want tja je kan niet alles altijd volledig wegstoppen. Break ups heten waarschijnlijk niet voor niets break ups, want er zitten ups en downs in. Die ‘downs’ zit er niet daadwerkelijk in, maar als je het even metaforisch bekijkt, kun je wel bedenken dat als er iets breekt, dat het wel een down is? Toch? Laat me is even lekker filosoferen joh.

Wat ook wel een dingetje was, is het feit dat dit jaar voor mij geen Valentijn was. Dus heb ik Valentijnskaartjes voor mijn vriendinnen gemaakt en mezelf eraan herinnerd dat mijn familie en vrienden de belangrijkste Valentijntjes voor mij zijn.

Trouwens, ik typ dit inmiddels op woensdag al volop in week 8. De blogposts stapelen zich op en ik post maar niks. Ik krijg veel berichtjes binnen over wanneer er meer blogposts aankomen en ik merk ook dat sommige mensen interesse verliezen. Sorry but not sorry, ik werk aan mijzelf en ik doe dit voor mijzelf uiteindelijk. Love jullie, maar ik moet nu echt mijn eigen tempo pakken, het komt wanneer het komt. Ik ben heel dankbaar dat jij het leest, dat het überhaupt wordt gelezen en dat iedereen zo mee leeft! Maar begrijp mij dat het mij soms te veel wordt en dat ik dan een vlucht mechanisme ga aanzetten, waarbij ik alles uitstel of doe wat ik niet moet doen. Anyway, bedankt, love you!

xx

Antje doet lekker zichzelf (nee niet met de Satisfyer Pro 2, alhoewel, jawel… heb je mijn post van vorig jaar gelezen? Ik was die namelijk helemaal vergeten maar kan best wel wat tips gebruiken) La Angel